Door alles wat ik in mijn leven heb ervaren heb ik geen geloof meer in de gezondheidszorg.
Mijn vertrouwen is weg.
Ik wil wel duidelijk maken, dat er mondjesmaat wel mensen zijn die wel goed willen en ons niet in de kou laten staan. Heb geleerd om razendsnel aan te voelen of ik iets met iemand kan of niet.
Een lichaam liegt niet. Mijn lichaam komt absoluut in opstand als er iets niet klopt. Ook al wil ik het zelf nog een kans geven en goed beredeneren, het is kansloos. Mijn lichaam is slimmer.
En aangezien ik het dit leven het met dit lichaam moet doen, heb ik mijn lichaam te respecteren.
Hoe ongewoon of dat voor een ander ook mag lijken.
Dat ik daar een hoge prijs voor moet betalen dat lees je hier tot nu toe niet aan af.
Overgevoelig zijn en vol zitten met afvalstoffen, dat er geen spreekwoordelijke druppel meer bij kan, daar is maar 1 remedie tegen, stoppen met je blootstellen aan afvalstoffen.
In de eerste instantie is dat het enige dat je kan doen. Later komt er een stap 2 en dat is begrijpen waar het om gaat en je van die stoffen te proberen ontdoen met allerhande trucs en methodes.
Stap 1 is dus vermijden.
Ha, probeer dat maar eens in deze tijd. Alles is verzouwd. Iedereen muft naar deo. b.v. Axe is de koploper van mijn ellende. Waspoeder (o.a. OMO brrrr) en wasver(z)achter, uitlaatgassen zijn overal. Kachels worden gestookt en alles wat uit de allesbrander komt is geen feestje, dat kan ik je verzekeren. Ik kan wel oneindig voorbeelden geven, maar jullie zullen het wel snappen, er is geen ontkomen aan.
Als je een ziek lichaam tot rust wil laten komen, dan moet dat zonder constant overprikkeld te worden met stoffen die je lichaam niet afbreekt. Buitenshuis is een crime, maar binnenshuis even zo goed. Buitenshuis heb je er geen enkele vat op. Binnenshuis heb je wel invloed. Toch is bij de meeste mensen de binnenlucht slechter dan de buitenlucht. Maar goed, je kunt niet 24 uur per dag in het bos gaan staan, jaar in jaar uit.
Op het moment dat je beseft dat het roer om moet heb je niks aan verzet, van dan kan ik dit niet meer en dat niet meer. Ik heb me daar vrij snel bij neer kunnen leggen. Ik begreep dat het niet anders kon. Ik heb alles moeten opgeven. Zingen bij Friends, een super gezellig koor, ik heb een opleiding tot voetreflexoloog gedaan bij de BER. Mijn kleine praktijkje dat ik nooit kon uitbouwen omdat ik fysiek te weinig had, moest ook opdoeken. Tuinieren kon ik niet meer, geen energie.
Dit zijn slechts mijn hobby's/tijdbestedingen. Maar ik heb een gezin. Kinderen om voor te zorgen.
Aan een baan ben ik nooit meer toegekomen toen ik stopte met werken toen onze oudste geboren werd. Met in mijn achterhoofd van als de kids een beetje opgang zijn, wil ik weer een baan. Maar ik dreef steeds verder weg van dat doel door een verslechterende gezondheid.
Het steekt mij dat ik mijn hele leven mijn best heb gedaan, meebetaald heb aan voorzieningen, mijn premies betaal voor mijn gezondheidszorg, en op het moment dat je hulp nodig hebt, dan zakken overal de luiken voor je neus dicht en hoef je nergens op te rekenen. Schandalig.
En volgens mij hoeft het zo helemaal niet. Met goede wil kan het heel anders.
Als ik onbegrip tegenkom, dan moet je toch niet denken dat iemand met een normaal verstand MCS gaat staan verzinnen. Een ziekte verzinnen die niet eens erkend wordt en die je beroofd van alle levenskwaliteit. Dat onbegrip, dat noem ik ziek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten